Dün kızımız tam 9 ayını bitirdi. Evet tam 9 aydır bizimle. Minik elleri , kocaman gözleri, üzüldüğünde büzdüğü dudağıyla (babası bu dudak büzüşün annesinden geldiğini söylüyor),… her şeyi ile bana güzel gelen tosmini kızım. Her şeyi ile sağlıklı doğan ve sağlıklı büyümeye devam eden bir bebek, bunun için aklıma geldikçe dualar ediyorum. Ama bir köşeye sıkışmışlık duygusu var içimde çoğu günler kendini daha derinden hissettiren. Yoksa ben anne olmaya uygun biri değil miyim sorusu geliyor aklıma sık sık. Ya da henüz mü hazır değildim, erken mi davrandım. Oysa takvim yaşına bakacak olursak aslında çoktan hazır olmam gerekiyor… Bebeğin büyümesini beklemek için ertelenen geziler, çıkalım deyince yapılması gereken hazırlıklar,ha deyince çıkamamalar, bugün yoruldum şöyle yemekten sonra hemen yatayım cümlelerine vedalar… alt alta toplanınca bazen çok ağır bir yükmüş gibi geliyor. Bu duyguları bırakın dile getirmeyi, düşündüğümde bile içime çöreklenen vicdan azabından ise bahsetmek bile istemiy...