dideden

Kaç akşamdır şehit haberleri izliyorum, anneler ve babalar görüyorum, evlat acısının derman bırakmadığı  acılı yüzler ve bir şey dikkatimi çekiyor; dizleri tutmuyor şehit anne ve babalarının, iki yanlarında onları ayakta tutmaya çalışan insanlar ve ayakta bile duramayan tarifsiz acıyla yanan anne ve babalar. Kahroluyorum, çünkü biliyorum evlat dediğin kolay yetişmiyor, emekle, sevgiyle büyüyor, sivrisinek ısırsa o sivrisineği ele geçirip öldürmek istiyorsun.... Kimi 18 yaşında kimi 22 kimi 25... genceciklerdi, hayalleri vardı belki de sevdikleri, şimdi ise  ne kaldı ?

Dünya' nın adaleti olsa; uzun-kısa, zengin-fakir, güzel-çirkin olur muydu?

Dün akşam kızımı  yine diller dökerek yatırmaya çalışıyorum, her akşam olduğu gibi. O ise yatakta ayağa kalkıp zıplıyor, yataktan inip su içmeye çalışıyor vs. inanılmaz bir enerji var bünyesinde tüm çocuklarda olduğu gibi. Ah dedim şu enerjinin yarısı bende olsa şimdi... Ne zıtlık değil mi; çocuklukta- gençlikte sonu gelmez bir enerji var içimizde ama akıl yok :), büyüyünce akıl var ama enerji yok ......