dideden

İş yerinden arkadaşımın kuzeni 19 Martta doğum yapmıştı, çok rahat ve sağlıklı geçen doğum sürecinin sonunda büyük bir şok yaşadılar. Meğer o minik yüreğin sol tarafı yeterince gelişmemiş ve hamilelik kontrollerinde de ne yazık ki farkedilememiş. Nasıl farkedilemediği ayrı bir konu, o kadar renkli doplerler çekiliyor, ultrasonlara giriliyor nasıl oluyor da oluyor ? Doğumdan sonra minicik yavruyu sabırsızlıkla kucağına almayı bekleyen anne, doktorların yaptığı açıklama ile yıkılıyor. Diyorlar ki o minicik kalp, ameliyatı dahi kaldıramaz, artık ne kadar dayanabilirse. Koca koca doktorlar toplanıyorlar ve minicik bir hayat için karar veriyorlar. Tamam tıp hakkında çok şey bildiğimi iddia etmiyorum ama %1 ihtimal bile olsa denemeye değmez miydi demekten alamıyorum kendimi. O minicik kalp dün yaklaşık 20 günlükken artık yoruldu ve atmayı bıraktı. Küçücük bedenine yeterli oksijeni sağlayabilmesi için hızlı hızlı nefes alması gerekiyordu, bir kerecik bile evine gidemedi, onu sabısızlıkla bekl...

Dışarıdaki yağmurlu, kasvetli havaya inat, şu anda evet tam şu anda olmak istediğim bir yer var. Çok sıcak güneşli bir havada, sık dalları ve yaprakları ile rüzgarda hışırdayarak salınan kocaman, şehirlerarası yolculuklarda gördüğümüz yalnız bir ahlat ağacının altı. Kuş ve böcek sesleri birbirine karışırken, elimde kitabımla rahat bir şekilde uzanmışım ve okuyorum sadece okuyorum. Ne bir düşünce var aklımda, okuduğum satırları anlamamı engelleyen, ne yapılması gereken bir iş, ne yetişilmesi gereken bir yer ne de bir plan. Kendime aidim ben o yerde sadece kendime. Bazen bir yerlere koşuştururken soruyorum kendime niye bu acele, nereye koşuyorum ben, ah bu dünyanın işi biter mi? Aklımda hep cevapsız kalan sorulardan yanlızca birkaçı bunlar. Koşmak istemiyorum ben acelem olsun da istemiyorum. Herşeyi sakince yapmak istiyorum, olduğu kadar olsun istiyorum herşey , telaşsız ve zamandan bağımsız olmak istiyorum. Saatle hiç işim olmasın benim, hayat sakin sakin aksın. Böyle bir yer var mı bil...