dideden

Yaşam üzerine fazla geldiği zaman onu zorlama, biraz duraksa, neler olup bittiğine anlam verme. Mutlaka yanlış bir şey oldu ve düşüncelerin ile dileklerin aynı orantıda değildi ve varlığın ile buluşamadı. Sorun yok, sadece bekle. Güneş doğacaktır, çimler yeşerecektir, çiçekler açacaktır, rüzgar esecektir ve yağmur yağacaktır,zorlamaya gerek yoktur,olması gereken kendiliğinden olur! İzlemene devam et, şahitlik güzeldir, hem olayın dışındasındır hem de içinde, o bir dengedir, o anlamlıdır, şahit ol, tanık ol, olan ile bütünleş, güzellik olanların içinden filizlenecektir; zorlamaya gerek yoktur, olması gereken kendiliğinden olur!.. Arkadaşım F. gönderdi bu sabah, ne güzel bir öğüt... Bana ait olmayan ama kendimi tam ortasında bulduğum karman çorman bir işin içindeyim, nereye varacak, nasıl olacak, karışık iş hem de çok, umarım bir şeyler kırılıp dökülmeden hayırlısı ile sonuçlanır...

Böyle bir tabir var mı bilmiyorum, tamamen benim uydurmam da olabilir ama durumumu özetleyecek olsam halim budur. Çok fazla konuşmak gelmiyor içimden - haha sanki normalde çok konuşurum da -, çoğunlukla mutsuzluk hissiyatı hakim, ağlamak istiyorum evet hem de sık sık, iştah durumum genel itibari ile aynı - iştahsız- ek olarak yediğim şeylerden keyif almama eklendi, uyku durumum normal çok şükür, yatınca uyuyorum sabah alarm çalana kadar bu alarm hafta içi telefon hafta sonu kızımın anne geler misin çağırması olarak ikiye ayrılıyor tabi. Demek ki diyorum sakin insanın gidip kızının hallerine sabredemeyen annenin gelmesi bundanmış. Sabah gelince araştırdım biraz, aşırı tepkiler ve sinirlilik hallerine sebep olabilirmiş, şu aralar tam da beni tarif ediyormuş gibi geldi. Hemen doktora gidip ilaca başlamak da pek içime sinmedi ben de beslenme ve depresyon diye araştırınca bazı vitamin ve besin takviyeleri ile ilgili yazılara rast geldim: ''Özellikle bu dönemlerde B grubu vitaminleri...

Dün resmen patladım, yeter artık dedim kızıma, yoruldum, bu eziyetlerin bir sonu olacak mı dedim, hiç mi acıman yok bana dedim, evet kızıma dedim. Bir anne kızına bunları der mi ? Keşke demeseydim, bilmiyorum bundan nasıl etkilendi/ etkilenecek, ama çok pişmanlık da duymuyorum işin garibi, sanki haketmiş gibi bir his var içimde. Diğer anneleri merak ediyorum, tek ben miyim yoksa başka annelerde var mı çocuğuna karşı böyle patlayan ? Sabır, sabır, sabır dedim ama sabır taşı olsa çatlardı eminim. Herşeye hayır, kızım neden herşeye hayır diyorsun diye soruyoruz, bilmiyorum diyor. İstisnasız herşeye hayır denir mi? Yavrum yapma deyince daha beteri yapılır mı? İstediği yapılmadı diye anne - baba cezlandırılır mı ? Biz de mi böyleydik ? Ya da biz birşeyi yanlış yaptık da bu kızı bu hale biz mi getirdik ? Bu sorulara cevap aramaktan tükendim artık.

Eski zamanlar bundan bir 5-10 yıl öncesi çok - belki olduğundan da çok - güzel geliyor şimdi bana, çocuklardık parlak yıldızlardık o zaman şarkısında ki gibi... O günlere ait tek bir sıkıntı bile yok aklımda kim bilir neler vardı, sadece güzel güzel gülümseten kareler. Oysa şimdi, ne kadar da zor geliyor her şey. Yazın gelmesi bile bir şey ifade etmiyor artık, dört mevsim de birbirine benzedikten sonra, aynı şey hep aynı, sabah kalk, işe gel, bütün gün debelen, eve git evde sorumlu bir anne olarak kızına vakit ayır ( bu kısımdan şikayetçi değilim aslında kızım o kadar dillendi ki belki de eskisi gibi kıkır kıkır güldüğüm günün tek dilimi kızımla vakit geçirdiğim zamanlar) çok geçe kalmadan yat ki, sabah kalkabilesin bla bla bla. Mütemadiyen bir yorgunluk ki bu yorgunluktan bıktım, sıkıldım artık. Hiç yorgunluk hissetmesem, günler daha uzun gelse, her şeye vakit yaratabilsem, günler ev ve iş arasına sıkışıp kalmasa, zamana tutsak olmasam... Evvel zaman içinde dostlar ağaçlara ev kurardı...

Öyle bir öfke var ki içimde, herşey ters gidiyor, herşey sinirime dokunuyor, birşeyler kırılıyor dökülüyor ve ben herşeye sinir oluyorum, hayırdır inşallah, bu öfkenin sonu hayra varır umarım. Sanki herşey, herkes bana karşı, herşey yolunda gitmemek için birbiriyle anlaşmış ta bana terslik çıkarmak için çabalıyor gibi. Aksiyim, ağlamak istiyorum hem de çok.... Böyle olduğum için kendime kızıyorum, kendime kızdıkça herşey daha ters gidiyor, debelenip duruyorum. Etrafımda bile ne problemlerle uğraşanlar var biliyorum, bu küçük şeyleri bu kadar taktığıma problem ettiğime inanamıyorum. Bir öfke nöbetindeyim sanki kontrol edemediğim, küçücük bir kıvılcım yetiyor beni parlatmaya, off offffffffffffff...

Dün akşam yatağa gitmeden önce moralim oldukça bozuktu, hatta bugün bloğa yazmak üzere 1 sayfalık eksilerde dolaşan moralimle birşeyler bile karaladım, ama şimdi yazıyı okuyunca aman canım o kadar da kötü değil diyorum... Hafta sonu saçımın boyası için kuaföre gittim ve küçük çaplı bir facia yaşadım, neyse düzeldi ama alıştığımdan farklı bir renk oldu, ya kullandıkça kötü olursa diye şimdilerde uyku uyuyamıyorum desem yeri, insanoğlu işte komik olabiliyor böyle bazen... Birden bastıran sıcaklar da iyi gelmedi, insan kıştan sonra baharda yavaş yavaş ısınan hava ile yaz sıcaklarına antreman yapıyor ama bu sene maalesef kıştan direk yaza geçtik e bu da benim bünyeyi baya etkiledi, şiş ve ağrıyan ayaklar olarak bana geri dönüş yaptı.... Sonra kızımın 3 yaşına 5 kala pik yapan terrible two sendromu var ki evlere şenlik, e zaten ben de sınırdayım, karşılıklı hırçınlık yarışına girdik. Durmadan sen artık büyüdün şöyle yapma, böyle etme deyip duruyorum. Sonra diyorum ya daha 3 yaşında bırak do...