dideden

Alan Kay’in parabolünü seviyorum: « Geleceği öngörmenin en iyi yolu onu inşa etmektir» . O zaman her birimiz kendi elimizdeki olanaklarla elimizden gelenin en iyisini yapalım. Sanatçılar sanat üreterek, biz onları tanıtarak, koleksiyonerler satın alarak, ve hepimiz bakıp, düşünüp, severek. 

Kendinden zayıfa fiziksel ve/veya duygusal her türlü şiddetin bir daha olmamacasına, hafızalar dahil silinmesi.

Çok etkili bir giriş yapmak istiyor insan bu gündeme, içinde ki tüm kızgınlığı yöneltmek, akıtmak... Da bu kızgınlığın, öfkenin yada lanetlemenin son tahlilde bize bir faydası var mı? Bakıyorum sosyal medya; ahrete kalmasın, şöyle olsun, böyle olsun.... Olmuyor ama değil mi? 80 lerin sonlarından beri edilecek söz kaldı mı? Bu sözlerin ne etkisi oldu? Olabilir mi? Bu kadar kadercilik artık bize bile fazla değil mi? Benim artık tek bir umudum var yada tutunacak tek bir dalım. Bir gün bu güzel ülkenin insanları biz artık böyle yaşamak istemiyoruz, biz artık her şeyi  kadere bırakmak istemiyoruz deyip ona göre seçimler yapacaklar. Evet buna hala inanıyorum ve evet buna inanmaya ihtiyacım var. Neden? Çünkü ben bana dikte ettikleri gibi teröre alışmak istemiyorum. Birilerinin alışmamı istediği Ortadoğu bataklılığının karanlığına inat yüzümü aydınlıktan çevirmek istemiyorum. Kızım için hayalini kurduğum, arzuladığım gelecek pırıl pırıl benim, hayallerim gölgelensin istemiyoru...