dideden

Kızım, 14 aylık sevgilisinden, hiç beklemediği ve istemediği halde ayrıldı ve çok üzgün. Kalbi acıyor... Onun bu kadar üzüldüğünü görmek ve elimden gelen bir şey olmadığını bilmek üzüntü verici ve hayatın gerçeği. O büyüdükçe onun için yapabileceklerimin sınırı daralıyor ve biliyorum, bunu kabullenmeliyim. Artık çoğu şeyi kendisi yaşayacak ve çözecek. Ben sadece yanında olabilirim, dinleyebilirim ve fikrimi sorarsa; fikrimi söyleyebilirim. Sanki ben sevdiğimden ayrılmışım gibi hissediyorum, mitokondrim onda olduğu için olabilir mi? Bu, normal mi? Bir haftayı geçti. İlk günlere göre daha iyi ama bazen birşeyler tetikleyici oluyor ve tekrar ilk günki kadar üzüldüğü zamanlar oluyor. İlk aşkı tattığı süreç beklemediği bir şekilde sonuçlandığı için şu an, bir daha hiç kimseyi, bu kadar sevemeyeceğini düşünüyor. Benim de, lise aşkım sonlandığında, tam olarak böyle hissetmiştim... Ama hayat sevme kabiliyetini, şükür ki bizden almıyor ... Elimden geldiğince; her ilişkinin bir ömrü oldu...

Aralıklarla outlook' umu temizliyorum bilgisayarım memory error verdiği için. Artık bir önemi kalmayan aldığım/ gönderdiğim mailleri siliyorum. Geçenlerde yine bir temizlik işlemi sırasında 30 Ocak 2023 tarihli kendime gönderdiğim şu maili buldum: Hayat hiç durmadan; bazen yavaş, bazen koşar adım, yürünmesi gereken bir yol. Düştüğünde tekrar tekrar kalkıp devam etmen gereken ... Evet hayat bizden hep bir devinim bekliyor, hep bir çaba... Bazen bu çabalara şükrederken , bazen de hiç mi dinlenmeyeceğiz diyorum ... Annem biz küçükken çok yorulurdu; 2 çocuk, ev, çalışma hayatı ...hatta bir süre köpeğimiz de olmuştu ve onun yemeğini bile annem yapıyordu. O zamanlar evde yardımcı hanım kavramı da yoktu, haftada 1 ya da 2 haftada 1 temizliğe gelen hanımlar olurdu. Herşey annemin sorumluluğundaydı ve sık sık kendisinden şunu duyardım ; ben anca mezarda dinlenirim ... Üstte ki paragraftan sayfa sayfa yazı çıkar aslında; o dönemde kadının sorumluluğunun ne kadar fazla olduğu, babal...