kızım (ergenlik halleri) - my daughter (adolescence ) - meine tochter (jugend)

Kızım, 14 aylık sevgilisinden, hiç beklemediği ve istemediği halde ayrıldı ve çok üzgün. Kalbi acıyor... Onun bu kadar üzüldüğünü görmek ve elimden gelen bir şey olmadığını bilmek üzüntü verici ve hayatın gerçeği. O büyüdükçe onun için yapabileceklerimin sınırı daralıyor ve biliyorum, bunu kabullenmeliyim. Artık çoğu şeyi kendisi yaşayacak ve çözecek. Ben sadece yanında olabilirim, dinleyebilirim ve fikrimi sorarsa; fikrimi söyleyebilirim. Sanki ben sevdiğimden ayrılmışım gibi hissediyorum, mitokondrim onda olduğu için olabilir mi? Bu, normal mi? Bir haftayı geçti. İlk günlere göre daha iyi ama bazen birşeyler tetikleyici oluyor ve tekrar ilk günki kadar üzüldüğü zamanlar oluyor. İlk aşkı tattığı süreç beklemediği bir şekilde sonuçlandığı için şu an, bir daha hiç kimseyi, bu kadar sevemeyeceğini düşünüyor. Benim de, lise aşkım sonlandığında, tam olarak böyle hissetmiştim... Ama hayat sevme kabiliyetini, şükür ki bizden almıyor ... Elimden geldiğince; her ilişkinin bir ömrü olduğunu, başlangıçlar kadar bitişlerin de normal olduğunu, bazen bizim üzüleceğimizi bazen hiç istemesek bile bizim birilerini üzeceğimizi anlatmaya çalışıyorum. Özlüyor, görmek istiyor, kızıyor, neden böyle yaptı diyor, dönse de affetmem diyor, bunların hiçbiri yaşanmasaydı keşke diyor... hem üzgün, hem de kızgın ve yas sürecini dibine kadar yaşıyor ... Herşeyin yolunda gittiğini düşündüğü zamanlarda, aslında karşı tarafın aklında ayrılık olduğunu şimdi bilmek, onda aldatılmışlık duygusunu tetikliyor sanki ve vazgeçilebilir olduğunu kabullenmek için de zamana ihtiyacı var. Büyümek ne zaman, sancılı olmadı ki? Ve şimdi görüyorum ki; bebek/çocukken büyümek fiziksel acılarla başetmek demek; diş çıkma ağrıları, kemik büyüme ağrıları vb. Yetişkinlikte büyümek te hayatla yüzleşmenin getirdiği duygusal acılar demek... Büyümenin ve gelişmenin sonu yok. Kızım , artık ayrılık öncesinde olan insan değil, görüyorum. Böyle böyle , ileride olması gereken insan olacak. Hepimiz için; başımıza gelenleri kabullenme ve başa çıkabilme gücü diliyorum. Yarın güzellikler getirsin ... My daughter, unexpectedly and unwillingly, broke up with her 14-month boyfriend and is very upset. Her heart aches, and seeing her so sad while knowing I can't fix it, is heartbreaking but a reality of life. As she grows, my ability to help her diminishes, and I must accept that. She will face and solve many things on her own from now on. I can only be there, listen, and offer advice when i am asked. I feel like I'm the one who broke up. Perhaps it's because my mitochondria is in her, is it normal? It has been over a week. She’s better but sometimes, something triggers her, and she feels as sad as she did in the beginning. Because her first love didn’t end as she expected, she now thinks she may never love anyone else as much in the future. I remember feeling the same way when my high school love ended... But life, thankfully, doesn’t take away our ability to love. I’m doing my best to explain that every relationship has a lifespan, and just as beginnings are normal, so are endings.I try to explain that sometimes others hurt us, and sometimes, even if we don’t want to, we will hurt others. She misses him, wants to see him, gets angry, asks why he did this, says she wouldn’t forgive him even if he came back, and wishes none of it had happened... She’s sad, angry and fully going through the grieving process. Knowing now that he had been thinking of ending it while she thought everything goes well, makes her feel betrayed, and she needs time to accept that to feel dispensable. Growing up is never easy and has always been painful. I now see that growing up as a baby/child means dealing with physical pain; teething, growing bone pains, and so on. In adulthood, growing up means facing with emotional pain, brought by life. There is no end for growth and development. I can see that my daughter is no longer the same person she was before the breakup. Little by little, she will become the person she’s meant to be. I wish for all of us, the strength to accept what happens to us and the ability to cope with it. May tomorrow brings goodness... Meine Tochter hat sich unerwartet und ungewollt von ihrem 14-monatigen Freund getrennt und ist sehr traurig. Ihr Herz tut weh, und es bricht mir das Herz, sie so traurig zu sehen, während ich weiß, dass ich es nicht reparieren kann, aber das ist eine Realität des Lebens. Je älter sie wird, desto weniger kann ich ihr helfen, und das muss ich akzeptieren. Sie wird von nun an viele Dinge alleine bewältigen und lösen müssen. Ich kann nur für sie da sein, zuhören und Ratschläge geben, wenn ich gefragt werde. Ich fühle mich, als wäre ich diejenige, die sich getrennt hat. Vielleicht liegt es daran, dass meine Mitochondrien in ihr sind, ist das normal? Es ist nun über eine Woche her. Es geht ihr besser, aber manchmal löst etwas ihre Gefühle aus, und sie fühlt sich so traurig wie am Anfang. Da ihre erste Liebe nicht so endete, wie sie es erwartet hatte, denkt sie jetzt, dass sie vielleicht nie wieder jemanden so sehr lieben kann. Ich erinnere mich daran, dass ich genauso gefühlt habe, als meine Schulzeitliebe endete... Aber zum Glück nimmt das Leben uns nicht die Fähigkeit zu lieben. Ich versuche mein Bestes, um ihr zu erklären, dass jede Beziehung eine Lebensdauer hat, und genau wie Anfänge normal sind, sind auch Enden normal. Ich versuche zu erklären, dass manchmal andere uns verletzen, und manchmal, selbst wenn wir es nicht wollen, werden wir andere verletzen. Sie vermisst ihn, will ihn sehen, wird wütend, fragt, warum er das getan hat, sagt, sie würde ihm nicht verzeihen, selbst wenn er zurückkäme, und wünscht, dass nichts davon passiert wäre... Sie ist traurig, wütend und durchläuft den Trauerprozess vollständig. Zu wissen, dass er an eine Trennung dachte, während sie dachte, dass alles gut läuft, lässt sie sich betrogen fühlen, und sie braucht Zeit, um zu akzeptieren, dass man als ersetzbar angesehen wird. Erwachsenwerden ist nie einfach und war immer schmerzhaft. Jetzt sehe ich, dass das Erwachsenwerden als Baby/Kind bedeutet, mit körperlichen Schmerzen umzugehen; Zahnen, Wachstumsschmerzen usw. Im Erwachsenenalter bedeutet Erwachsenwerden, sich den emotionalen Schmerzen zu stellen, die das Leben mit sich bringt. Es gibt kein Ende für Wachstum und Entwicklung. Ich sehe, dass meine Tochter nicht mehr dieselbe Person ist wie vor der Trennung. Nach und nach wird sie zu der Person, die sie sein soll. Ich wünsche uns allen die Kraft, das, was uns passiert, zu akzeptieren und die Fähigkeit, damit umzugehen. Möge der morgige Tag Güte bringen...