dideden

Bu söylediğimi övünmek için söylemiyorum, yani hatta aslında bazen, hadi lanet diye abartmayayım ama insan ilişkilerinde zorlaştırıcı bir özellik olarak görüyorum. Algımın çok açık olduğuna inanıyorum ve insanların hareketlerini sadece olduğu gibi değil (bunu nasıl anlatacağım) altında yatan herşey ile hissettiğimi ve anladığımı düşünüyorum. Bu algı açıklığı bana bir çok insan halini görme fırstı veriyor. Bu hallerin bazılarına bir anlam verebiliyorum; yaşadıklarını/ hayatını düşününce ama bir hal var ki; ona hiç tolerans göstermek istemiyorum. Bu insan halini görünce, tüylerim diken diken oluyor ve hiç anlayış gösteresim gelmiyor. 'Bütün gözler bende' hali olarak özetleyebileceğim; bulunduğu ortamda ve hatta fiziksel olarak bulunamadığı ortamda bile sürekli yüksek bir şekilde ( bu sadece ses anlamında değil) ben buradayım; beni görün, farkedin ve varlığımı onaylayın dercesine her hareketi ve sözü ile kendi varlığını sürekli kanıtlama ihtiyacı içinde olan insanlar. Bu insan...

Dönence Artık kimseye kızgın olmak istemediğim, kızmak istemediğim bir dönemdeyim. Beni kimsenin yormasına izin veremeyeceğim daha fazla. Kendimle ve gelecekle ilgili planlarımı düşünmek istiyorum; A2 seviyesinde olan Almancamı ilerletmek ve evden Alman bir firma için çalışmak. Bu sene Almanca ile ilgili hedefime ulaşırsam seneye İtalyancaya başlamak. Kızım üniversiteye başlayınca ondan piano dersi almak ve piano çalmayı öğrenmek. Öğrenmeyi hiç bırakmamak.... Orta yaş krizi mi? Bilemiyorum... 48 denizinde yüzerken 'tutunamayanlar ' a (Oğuz Atay) başladım yine. Sanki daha önce bir telaş okumuşum, şimdi sindire sindire okumak istiyorum acele etmeden. Hayatı da belki hazmetmeyi öğrenmem gerekiyordur. Kendi küçük dünyam var, sonra kocaman dışarıda ki dünya var. Belki küçük sandığım dünyam o kadar küçük değildir. Belki her insan bir 'ALEM' dir ve herkes başka bir alemdir. Bir taraftan pek bir şey olmuyor gibi ( ki bu yaşımda rutinime şükretmeyi de öğrendim, rutinlerimizi ...