bütün gözler bende- all eyes on me - alle Augen auf mich

Bu söylediğimi övünmek için söylemiyorum, yani hatta aslında bazen, hadi lanet diye abartmayayım ama insan ilişkilerinde zorlaştırıcı bir özellik olarak görüyorum. Algımın çok açık olduğuna inanıyorum ve insanların hareketlerini sadece olduğu gibi değil (bunu nasıl anlatacağım) altında yatan herşey ile hissettiğimi ve anladığımı düşünüyorum. Bu algı açıklığı bana bir çok insan halini görme fırstı veriyor. Bu hallerin bazılarına bir anlam verebiliyorum; yaşadıklarını/ hayatını düşününce ama bir hal var ki; ona hiç tolerans göstermek istemiyorum. Bu insan halini görünce, tüylerim diken diken oluyor ve hiç anlayış gösteresim gelmiyor. 'Bütün gözler bende' hali olarak özetleyebileceğim; bulunduğu ortamda ve hatta fiziksel olarak bulunamadığı ortamda bile sürekli yüksek bir şekilde ( bu sadece ses anlamında değil) ben buradayım; beni görün, farkedin ve varlığımı onaylayın dercesine her hareketi ve sözü ile kendi varlığını sürekli kanıtlama ihtiyacı içinde olan insanlar. Bu insanlar sanki sürekli kendilerini bana sokuşturmaya çalışıyorlarmış ve kendi varlıklarına sürekli olarak beni tanık etmeye çalışıyorlar gibi hissediyorum ve ben bu tanıklığı hiç istemiyorum . Hepimiz öyle yada böyle şu dünyada bir hacim kaplıyoruz, yani bunca yaygara ve tantanaya ne gerek var. Sakin, lütfen ! all eyes on me I'm not saying this to boast, in fact, sometimes I see it as a challenging trait in human relationships; i believe my perception is very sharp, and I feel and understand people's actions not just as they are (how do I explain this) but with everything underlying them. This perceptiveness gives me the opportunity to see many human conditions. I can make sense of some of these conditions when I think about their experiences/lives, but there is one condition that I have no tolerance for. When I see this human condition, it makes my skin crawl, and I have no desire to show any understanding. I can summarize it as the "all eyes on me" state; people who constantly need to prove their existence with every action and word, as if saying "I'm here; see me, notice me, and acknowledge my presence," even in environments where they are not physically present. It feels like these people are constantly trying to impose themselves on me and make me witness their existence, and I don't want this witness at all. We all occupy some space in this world one way or another, so why all the fuss and commotion? Calm down, please! Alle Augen auf mich Ich sage das nicht, um anzugeben, tatsächlich sehe ich es manchmal als eine herausfordernde Eigenschaft in zwischenmenschlichen Beziehungen; ich glaube, meine Wahrnehmung ist sehr scharf, und ich fühle und verstehe die Handlungen der Menschen nicht nur so, wie sie sind (wie erkläre ich das), sondern mit allem, was darunter liegt. Diese Wahrnehmung gibt mir die Möglichkeit, viele menschliche Zustände zu sehen. Einige dieser Zustände kann ich nachvollziehen, wenn ich über ihre Erfahrungen/Leben nachdenke, aber es gibt einen Zustand, für den ich keine Toleranz habe. Wenn ich diesen menschlichen Zustand sehe, läuft es mir kalt den Rücken herunter, und ich habe keine Lust, Verständnis zu zeigen. Ich kann es als den "Alle Augen auf mich"-Zustand zusammenfassen; Menschen, die ständig mit jeder Handlung und jedem Wort ihre Existenz beweisen müssen, als ob sie sagen: "Ich bin hier; seht mich, bemerkt mich und erkennt meine Anwesenheit an", selbst in Umgebungen, in denen sie nicht physisch anwesend sind. Es fühlt sich an, als würden diese Menschen ständig versuchen, sich mir aufzudrängen und mich zu Zeugen ihrer Existenz zu machen, und ich möchte diese Zeugenschaft überhaupt nicht. Wir alle nehmen auf die eine oder andere Weise Platz in dieser Welt ein, also warum all das Aufhebens und Getöse? Beruhigt euch, bitte!