eller...

Dün bir denetim için Ankara' daydım, öğlen yemeği için Lale Restorant diye bir yere gittik, ben ilk defa gidiyorum, daha çok öğlen iş yemekleri için tercih edilen bir restorant izlenimi bıraktı bende, ama neyse konumuz restorant değil...

Tam biz yemekten kalkmak üzereyken sağ çaprazımdaki masada iş tulumu ile yemeğe gelmiş kendi kendine gülümseyerek yemek yiyen birine takıldı gözüm. Diğer herkesten çok farklıydı. Üzerinde iş tulumu vardı, ellerine baktım evet temizdi ama elleriyle para kazananların karakteristik özelliklerini taşıyordu o eller, biraz nasırlaşmış, ne kadar yıkansa da hırpalanmışlığın izlerinin silinemediği eller.

Kimbilir ne zor şartlarda para kazanıyor, ama yemek yerken hem de kendi kendine hala gülebiliyor, belki hayat gülüyor belki de aklına gelen birşeye, zaten çok da aydınlık bir yüzü vardı. İşte dedim çok nadir de olsa, böyle insanlara rastlayabilmek, insana olan inancımı hala ayakta tutabiliyor benim.

Öylece geçti gitti hayatımdan, ama tam da tanışılacak birşeyler öğrenilebilecek bir insandı, umarım hayatı boyunca o gülümsemesini kaybetmez.