Ana içeriğe atla

Akıl Sağlığımızı Nasıl Koruyacağız?- How Can We Protect Our Sanity?














Darbe girişiminden sonra yapılan itiraflar, aydınlığa çıkan gerçekler, geleceğimiz için planlanan karanlık emeller, girişim başarılı olsaydı olabilecek felaketler, ölen yüzlerce insan, tasfiyeler, yarının neler getireceğini bilememek....

Tüm bu karmaşanın içinde nasıl oluyor da hayatımıza devam edebiliyoruz? Akıl sağlığımızı nasıl koruyoruz? Yada koruyabiliyor muyuz? Tüm bu olanlar çocuklarımızı, bizi nasıl etkiliyor? Yoksa toplumca aklımızı çoktan kaçırdık ta farkında mı değiliz?



After the coup attempt; confessions, lightened facts, planned dark ambitions for our future, possible disasters if  the attempt succeeded, hundreds of died people, takeouts, not to know what future will bring....

All in this mess, how can we go on our lives? How can we protect our sanity? Or can we? How this mess effects our children, also us? Or did we all loose our minds but not aware of it ?

Yorumlar

  1. Adsız15 Ağustos 2016 05:45

    Sakin bri geri çekilme. FB ve benzer sosyal medyadan uzaklaşam, daha iyi olması için yaşamın elimizden ne geliyor skaince ona odaklanma diyebiliyorum ben... Ama mutlaka bir şeyler yapmak akıllıca, sakince..

    YanıtlaSil
  2. derin15 Ağustos 2016 23:28

    Günlük hayatın içinde unuturmuş gibi yapıyor insan, içinde umutlar yeşertiyor zaten umut olmasa nasıl devam edebiliriz ama bazen öyle bir karamsarlığa düşüyorum ki; hem çok üzülüyorum, hem çok hırslanıyorum bunca kötülüğü bize nasıl yaparlar diye...

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kızıma Mektup

Bu ayki ödevlerimizden biri (geçen kış olduğu gibi yarım gün, evde sıkılmamak adına evimize yakın bir anaokuluna gidiyor kızım), anne ve babanın kızımızın sevdiğimiz yönlerini anlatacağımız bir mektup yazmak. Bu mektup arkadaşlarına okunacak, kendisi hakkındaki düşüncelerimizi arkadaşlarının yanında duymaktan mutlu olacağı vurgulanmış bu ödevi gönderirken. Anne baba olarak neler hissediyoruz, babasıyla aramızda neler konuşuyoruz onun hakkında, bunları içeren bir mektup yazmaya çalıştım, kızımıza ortak duygularımızı iletmeye çalıştım. Mektubum: Canım Kızımız, 05.06.2007 saat 22.23 te seni ilk kucağımıza aldığımızda bu minik güzeller güzeli kız gerçekten bizim kzımız mı diye sorduk birbirimize. 9 ay süren bir mucizeye şahit olmuştuk ve en büyük mucize de seni kollarımız arasına alabilmekti. O günden bu yana neredeyse 3.5 yıl geçti, bazan seni uyurken izliyoruz ve birbirimize tekrarlıyoruz şurada uyuyan melek bizim kızımız diye. Hergün şükrediyoruz sen bizimlesin, sağlıklısın ve m...
2 yorum
Devamı

Aforizmalar- aphorisms- aphorismen

Son dönemde aklımdan geçen kısa kısa cümleler; Bilinç düzeyi olarak, kendini gelişime kapatıp yaşamaya devam etmek (buna da ne kadar yaşamak denir ise); Hindistan'da ki kast sisteminin en alt seviyesinde (bilinç olarak) yaşama gibi olmaz mı? Bir olmamışlık hissi ile kıvranıp durmak... Kızımın aldığı kararların hatalı olduğunu görüyorum, bu yanlış diyorum ama vazgeçiremiyorum. Umarım çocuğumun hayatını, kendi eliyle yaşanması zor hale getirdiğini izlemek zorunda kalan ebeveynlerden biri olmam. Ne kadar sevseniz de, anneliği bile çocuğunuzun size çizdiği sınıra kadar yapabiliyorsunuz (büyüdüklerinde)... İnsanların birbiri ile bir sebepten ötürü tanıştığını düşünüyorum. Bu yüzden eğer elimize küçük te olsa bir fırsat geçtiğinde, yardımcı olmayı esirgemeyelim. Tabi sonrasında bunu unutmak koşulu ile, beklentiler bizi zehirlemesin diye ... Egomuz bizden eylem ister ve bu yorucudur. Ama hayat eylemsiz olmanızı da istemez, eylemsizliğinizi de yorar. Madem her türlü yorulacağ...
Yorum Gönder
Devamı

Annelik üzerine - about to be mother - im Begriff zu sein Mutter

Dün anneler günü olunca ve sabahtan biraz da kendimle kalınca, annelik üzerine düşündüm biraz... Ben kızımızı büyütürken yapılacaklar konusunda çok ısrar eden bir anne olmadım; bir şey yemek istemiyorsa başka bir şey önerdim, giymek istemediği şeyi zorla giydirmedim (bazen hiç olmayacak yerlere, hiç olmayacak kıyafetler ile gitmek isterdi , izin vermediğim oldu), o an yemek istemez ise sonra yersin dedim, gündüz uykusunu bırakmak istediğinde zorla uyutmadım ancak akşam uyku saati konusunda disiplinli olmaya çalıştım vb. Eşim, özellikle benim yemek konusunda ısrarcı olmamamı hep eleştirdi ve yemek konusunda (aslında her konuda) ısrarcı bir anne (bu benim annemin tam tersi bir annelik) ile büyüdüğü için; yemek yediren anneyi , şefkatli anne olarak kodladığından; bana zaman zaman şefkatli bir anne olmadığımı ima etti. Şaka ile karışık lakabımı Norveçli mürebbiye yaptı. Benim görüşüme göre ise bir çocuk annesi tarafından sevildiğini biliyor ise, yemekte ısrar etmiş, etmemiş; onu öyle y...
Yorum Gönder
Devamı