Annelik üzerine - about to be mother - im Begriff zu sein Mutter

Dün anneler günü olunca ve sabahtan biraz da kendimle kalınca, annelik üzerine düşündüm biraz... Ben kızımızı büyütürken yapılacaklar konusunda çok ısrar eden bir anne olmadım; bir şey yemek istemiyorsa başka bir şey önerdim, giymek istemediği şeyi zorla giydirmedim (bazen hiç olmayacak yerlere, hiç olmayacak kıyafetler ile gitmek isterdi , izin vermediğim oldu), o an yemek istemez ise sonra yersin dedim, gündüz uykusunu bırakmak istediğinde zorla uyutmadım ancak akşam uyku saati konusunda disiplinli olmaya çalıştım vb. Eşim, özellikle benim yemek konusunda ısrarcı olmamamı hep eleştirdi ve yemek konusunda (aslında her konuda) ısrarcı bir anne (bu benim annemin tam tersi bir annelik) ile büyüdüğü için; yemek yediren anneyi , şefkatli anne olarak kodladığından; bana zaman zaman şefkatli bir anne olmadığımı ima etti. Şaka ile karışık lakabımı Norveçli mürebbiye yaptı. Benim görüşüme göre ise bir çocuk annesi tarafından sevildiğini biliyor ise, yemekte ısrar etmiş, etmemiş; onu öyle yapmış, yapmamış; çok ta önemli değil... Kaldı ki kızıma küçüklüğünden beri zaman zaman sorarım, yaptığım herhangi bir şeye kızdın mı, üzüldün mü? Evet şu var derse üzerine konuşuruz. Neden öyle davrandığmı anlatmaya çalışırım. Bir anlık kızgınlık ile yapmışsam af dilerim. Seni sevdiğimi biliyor musun diye sorarım ve evet der. Bir kere bir tartışma esnasında; beni, onu sadece başarılı olduğunda sevmekle itham etti, ancak sonra, onu kızgınlıkla söylediğini ve gerçek düşüncelerinin bu olmadığını söyledi... Dün tam bunları yine akıl süzgecimden geçirirken, ısrar ile şefkati birbirine harmanlayan eşimin, benden beklediği anne şefkatini (kendisine ısrar edilmesini sevmeyen biri olan ben başkalarına da bu düstur ile ısrar etmem) benim ısrarsız kişiliğimde bulamadığından, aslında kendi adına bana gücenmiş olduğunun idrakine vardım ... İşler ve kafam karıştığında, bana huzurlu bir limanın, beni beklediğini, bana her daim hissettiren anneme tüm sevgilerimle ... about to be mother Since yesterday was Mother's Day and I had some time with myself in the morning, I thought on motherhood a bit... I wasn't a mother who insisted too much on what should be done while raising our daughter; if she didn't want to eat something, I suggested something else, I didn't force her to wear something she didn't want to wear (sometimes she wanted to go to places in completely inappropriate outfits, and there were times I didn't allow it), if she didn't want to eat at that moment, I told her she could eat later, and when she wanted to stop taking naps during the day, I didn't force her to sleep, but I tried to be disciplined about bedtime at night, etc. My husband always criticized me for not being persistent, especially about eating, and since he grew up with a mother who was insistent about everything (which is the exact opposite of my mothering style); he coded the mother who fed him as the affectionate mother, and sometimes implied that I wasn't an affectionate mother. Jokingly, he nicknamed me the Norwegian nanny. In my opinion, if a child knows they are loved by their mother, it doesn't really matter whether the mother insisted on eating or not; whether she did this or that; it's not that important... Moreover, I occasionally ask my daughter since she was little if she was angry or upset about anything I did. If she says yes, we talk about it. I try to explain why I acted that way. If I did something with the anger at that moment, I apologized. I ask her if she knows I love her, and she says yes. Once during an argument, she accused me of only loving her when she was successful, but later she said she said it out of anger and that it wasn't her true feelings... Yesterday, while I was thinking on these thoughts again, I realized that my husband, who blends persistence with affection, was actually resentful towards me (as someone who doesn't like to be insisted upon, I don't insist on others either) because he couldn't find the motherly affection he expected from me in my non-insistent personality . With all my love to my mother, who always makes me feel that, a peaceful haven is waiting for me, when things and i get confused... im Begriff zu sein Mutter Da gestern Muttertag war und ich morgens etwas Zeit für mich hatte, habe ich ein bisschen über das Muttersein nachgedacht … Ich war keine Mutter, die bei der Erziehung unserer Tochter zu sehr darauf bestand, was zu tun sei. Wenn sie etwas nicht essen wollte, schlug ich etwas anderes vor. Ich zwang sie nicht, etwas anzuziehen, was sie nicht wollte (manchmal wollte sie in völlig unpassenden Outfits irgendwo hingehen, und manchmal erlaubte ich es ihr nicht). Wenn sie gerade nicht essen wollte, sagte ich ihr, sie könne später essen. Und wenn sie tagsüber keinen Mittagsschlaf mehr machen wollte, zwang ich sie nicht zum Schlafen, sondern versuchte, diszipliniert zu sein, was die Schlafenszeit am Abend usw. betraf. Mein Mann kritisierte mich immer dafür, dass ich nicht hartnäckig war, besonders beim Essen. Da er mit einer Mutter aufwuchs, die auf allem beharrte (was das genaue Gegenteil meines Mutterstils ist), kodierte er die Mutter, die ihn fütterte, als die liebevolle Mutter und unterstellte mir manchmal, ich sei keine liebevolle Mutter. Er nannte mich scherzhaft das norwegische Kindermädchen. Meiner Meinung nach ist es ziemlich egal, ob die Mutter auf dem Essen bestanden hat oder nicht, ob sie dies oder jenes getan hat oder nicht, wenn ein Kind weiß, dass es von seiner Mutter geliebt wird. Es ist nicht so wichtig … Außerdem frage ich meine Tochter seit ihrer Kindheit gelegentlich, ob sie wütend oder verärgert über irgendetwas war, das ich getan habe. Wenn sie ja sagt, reden wir darüber. Ich versuche ihr zu erklären, warum ich so gehandelt habe. Wenn ich in dem Moment etwas aus der Wut heraus getan habe, entschuldige ich mich. Ich frage sie, ob sie weiß, dass ich sie liebe, und sie sagt ja. Einmal warf sie mir während eines Streits vor, ich würde sie nur lieben, wenn sie erfolgreich sei. Später sagte sie aber, sie habe das aus Wut gesagt und es seien nicht ihre wahren Gefühle gewesen … Gestern, als ich wieder über diese Gedanken nachdachte, wurde mir klar, dass mein Mann, der Beharrlichkeit mit Zuneigung verbindet, eigentlich einen Groll gegen mich hegte (ich mag es nicht, wenn man auf mir herumreitet, und ich bestehe auch nicht auf anderen), weil er in meiner zurückhaltenden Persönlichkeit nicht die mütterliche Zuneigung finden konnte, die er von mir erwartete. Mit all meiner Liebe zu meiner Mutter, die mir immer das Gefühl gibt, dass ein friedlicher Hafen auf mich wartet, wenn die Dinge und ich durcheinander geraten …