Küçük bir kelebek hikayesi

Küçükken sevdiklerim tarafından bile incitilebileceğimi gördüm, büyüdükçe benim de bazen sevdiklerimi incitebildiğimi,

Aşk eğer gerçekse, kızgınlık koruyla kaplanıp ta aşkımı hissedemediğim zamanlardan sonra - kızgınlığım geçince- aşk ateşimin yerli yerinde durduğunu gördüm,

Benim gibi olmak yerine sorgulamadan yaşamayı seçenleri gördüm,

Küçükken kendimi büyük göstermeye çalıştığım zamanlara inat büyüdükçe daha küçük görünmenin yollarını aradım,

Çok derinlerde bir yerlerde sadece bana ait gizlerim oldu, benim olan ve hep benim kalan,

İyi olmaya çalıştım çokça ama kendimi koruma içgüdüsü devreye girdi bazen, bazen de egolarım belki... iyi olmadığım zamanlar da oldu,

Hayatta kalma içgüdüsü beni uyanık yaptı bazen, bazen ben bile tanıyamadım kendimi,

Değiştim, değişiyorum... her yenilikte kendimi yeniden tanımaya çalıştım bir de sevmeye. Çoğu zaman sevdim, barıştım her halimle,

Haksızlığa hep tahammülsüz oldum, haksızlık karşısında ağladım, hırslandım. Sadece bana yapılan haksızlıkları değil, başkalarına yapılan haksızlıkları da gördüm, haksızlık yapanları hiç sevemedim,

Bazen kaderci oldum, ona sığındım. Bazen de isyan ettim, neden dedim, neden ben?

Şanslı olduğuma inandım hep, inandıkça şansın beni bırakmadığını gördüm, bazen şansızlıkmış gibi başlayan olayların çok güzel bitebildiğine tanık oldum, tam tersini gördüğüm de oldu,

Keşkeler biriktirmemeye çalıştım elimden geldiğince ama var bir-iki tane küçük te olsa, yaşanmış hangi hayatta yok ki diye avuttum kendimi,

Ve gördüm ki ömür bir soluk gibi geldi geçiyor bir şarkıda da dendiği gibi...