Bu fotoğraf bir arkadaşımdan/ tanıdığımdan (ne diyeceğimi bilemedim çünkü arkadaş mıyız bilemiyorum; İstanbul' da yaşarken görüşürdük , sonra iletişimimiz koptu- nasıl hatırlamıyorum- sonra birden yine iletişime geçti ve başka bir şehre taşındığını söyledi, tekrar düzenli iletişimimiz başladı sonra iletişimde olmayı istemediğini hissettirdi - mesajlarıma cevap yazmadı, aradığımda arayacağım dedi ama aramadı- ben de saygı duydum; bilmediğim , anlatmak istemediği şeyler yaşıyordur dedim ve aradan 1,5 yıl geçince bana whatsuptan yazdı) geldi, öyle pat diye. Sonra mesaj;
ilk kemoterapinin ardından...
meme cea
27 Aralık ameliyat...ardından kemoterapi başladı
haftaya 2. kür...
Acil şifalar dilemekten başka ne diyeceğimi bilemedim; kelimelerin öyle kifayetsiz kaldığı bir noktada, tüm sözler anlamsız kaldı...
İnsan bu illetin kendine veya çevresine hiç uğramayacağını sanıyor ama yaşla beraber görüyor ki her an herşey olabilir.
Allah seni önce kızına sonra tüm sevdiklerine bağışlasın ...
This photo from a friend/acquaintance of mine (I didn't know what to say because I don't know if we are friends; we used to see each other when she lived in Istanbul, then we lost contact - I don't remember how - then suddenly she contacted me again and said that she moved to another city, we started communicating regularly again, then she made me feel that she didn't want to be in contact - She didn't reply to my messages, when I called she said i will call you but she didn't call me - I respected her ; I said she must be going through things I didn't know about and she didn't want to talk about, and after 1.5 years, she wrote me on WhatsApp ) was sent unexpectedly Then the message;
After the first chemotherapy...
breast cea
Surgery on December 27th... then chemotherapy started
2nd cycle next week
I could just say ' wishing you fast recovery'; A point where words are not enough...
Most of us think that this disease will never affect ur or acquaintance , but with age i realize that anything can happen at any time.
May God bless you first for your daughter and then for all loved ones,..
Çok düşündüm şöyle etkili bir giriş yapmak için. Ama ne yazsam eksik kaldı, duygumu anlatmaya yetmedi.... Ortadan gireyim o zaman. Ben büyürken, babam beni her istediğimi yapabileceğime inandırdı, hayatım boyunca şunu da yapamam diye hiçbir düşünce geçmedi aklımdan. Ne üniversite okuyacağım şehri kısıtladı, ne bölümü, hiçbir şeyi.... Babamdan hayır bunu yapamazsın hiç duymadım ben. Hatta üniversiteye gitmeden önce , söyle bir sohbetimiz var. Sana sigara içme diyemem çünkü ben içiyorum, ama sigaraya başlamasan kendine iyilik yaparsın...Zaten hiç merakım olmadı ve şimdiye kadar da tek nefesim yok. Hiçbir zaman da hayatta içmem demedim, hayatın ne getireceği hiç belli olmaz... Bazen aklıma türlü kötü senaryalor geliyor. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye ... O zamanlar da bile, içimi kaplayan sıkıntının yanında aklım, hemen çözüm yolları sermeye çalışıyor önüme. Korkma yaparsın bir şekilde diyor içimde ki ses... Sonunda yapamasam bile, beni yapabileceğime inandırdığın için sana...
Yorumlar
Yorum Gönder