Bu resim, İzmir'e son seyahatimizde kaldığımız otelin penceresinden. Uzun yıllardır kullanılmayan bir Rum evi. Ve ağaçlar bahçesinde değil, binanın içinde büyümüş. Kim bilir kimlerin gelip geçtiği bu evde, şimdi akasyalar yaşıyor.
Doğa ananın hem bizi, hem kendini yenileme ve iyileştirme gücü büyüleyici.
Bunu hiç unutmasak ve doğa anaya şans versek bu dünya bambaşka bir şeye dönüşebilir ...
This picture is from the window of the hotel, we stayed in on our last trip to Izmir. A Greek house that has not been used for many years. And the trees grew inside the building, not in the garden. Acacias now live in this house, who knows who have lived before.
The power of mother nature to renew and heal both us and herself is fascinating.
If we never forget this and give mother nature a chance, this world can turn into something completely different...
Dieses Bild ist aus dem Fenster des Hotels, in dem wir bei unserer letzten Reise nach Izmir übernachtet haben. Ein griechisches Haus, das seit vielen Jahren nicht mehr genutzt wird. Und die Bäume wuchsen im Inneren des Gebäudes, nicht im Garten. In diesem Haus leben jetzt Akazien, wer weiß, wer vorher dort gelebt hat.
Die Kraft von Mutter Natur, uns und sich selbst zu erneuern und zu heilen, ist faszinierend.
Wenn wir das nie vergessen und Mutter Natur eine Chance geben, kann sich diese Welt in etwas völlig anderes verwandeln …
Bu ayki ödevlerimizden biri (geçen kış olduğu gibi yarım gün, evde sıkılmamak adına evimize yakın bir anaokuluna gidiyor kızım), anne ve babanın kızımızın sevdiğimiz yönlerini anlatacağımız bir mektup yazmak. Bu mektup arkadaşlarına okunacak, kendisi hakkındaki düşüncelerimizi arkadaşlarının yanında duymaktan mutlu olacağı vurgulanmış bu ödevi gönderirken. Anne baba olarak neler hissediyoruz, babasıyla aramızda neler konuşuyoruz onun hakkında, bunları içeren bir mektup yazmaya çalıştım, kızımıza ortak duygularımızı iletmeye çalıştım. Mektubum: Canım Kızımız, 05.06.2007 saat 22.23 te seni ilk kucağımıza aldığımızda bu minik güzeller güzeli kız gerçekten bizim kzımız mı diye sorduk birbirimize. 9 ay süren bir mucizeye şahit olmuştuk ve en büyük mucize de seni kollarımız arasına alabilmekti. O günden bu yana neredeyse 3.5 yıl geçti, bazan seni uyurken izliyoruz ve birbirimize tekrarlıyoruz şurada uyuyan melek bizim kızımız diye. Hergün şükrediyoruz sen bizimlesin, sağlıklısın ve m...
Yorumlar
Yorum Gönder