Çok düşündüm şöyle etkili bir giriş yapmak için. Ama ne yazsam eksik kaldı, duygumu anlatmaya yetmedi.... Ortadan gireyim o zaman. Ben büyürken, babam beni her istediğimi yapabileceğime inandırdı, hayatım boyunca şunu da yapamam diye hiçbir düşünce geçmedi aklımdan. Ne üniversite okuyacağım şehri kısıtladı, ne bölümü, hiçbir şeyi.... Babamdan hayır bunu yapamazsın hiç duymadım ben. Hatta üniversiteye gitmeden önce , söyle bir sohbetimiz var. Sana sigara içme diyemem çünkü ben içiyorum, ama sigaraya başlamasan kendine iyilik yaparsın...Zaten hiç merakım olmadı ve şimdiye kadar da tek nefesim yok. Hiçbir zaman da hayatta içmem demedim, hayatın ne getireceği hiç belli olmaz... Bazen aklıma türlü kötü senaryalor geliyor. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye ... O zamanlar da bile, içimi kaplayan sıkıntının yanında aklım, hemen çözüm yolları sermeye çalışıyor önüme. Korkma yaparsın bir şekilde diyor içimde ki ses... Sonunda yapamasam bile, beni yapabileceğime inandırdığın için sana...
Hakikaten ben de sorgular oldum bu haberlerle.. Allah'in Afganistanindan bu cocuklara ne.. Sehit oldular diyoruz ama o cocuklara ne ifade ediyor butun bunlar.. Hayatlari boyunca hep bir yanlari eksik olacak hem de tam bir hic ugruna.. ben de cok uzgunum gercekten ve artik herseyi sorguluyorum, askerlik, savas, sinirlar, milliyetler.. insanoglu artik bu tarz oyunlara gelmemeli ve daha baska bir yol bulmali.
YanıtlaSilAmerika' nın demokrasi götürdüğü yerlerden biri daha ....
YanıtlaSilO çocuklara asla anlatılamaz babalarının neden orada oldukları...
Bu aralar düşüncelerim karışık biraz, bu hayatta çok acı varmış gibi geliyor....
Biz insanoğlu daha fazlasını istemeye devam ettikçe daha da çok acı çekmeye devam edeceğiz...