Kızım üniversiteye kayıt yaptırdı. Ağustos ve Eylül ayları, onun kaydı, yaşayacağı ev ve yeni düzeniyle ilgili telaşlarla geçti. Ekim başında ise okul açılmadan önce bir hafta boyunca online oryantasyon eğitimleri oldu. O programlardan birinde, kulüp çalışmaları kapsamında şu cümle geçti: “Ortak hedef için aynı düşünmeseniz de, birlikte çalışıp hedefe varmayı öğreniyorsunuz.”
O cümle içimde derin bir düşünceler bıraktı. Çünkü tam da hayatın birçok alanında olması gerektiği gibi, gençlere “farklı düşünebilirsin; önemli olan birlikte çalışabilmek” öğütleniyordu. Ve o anda bu cümle ülkemde ve dünyada olanlara karşı hissettiklerimle birleşti.
Öncelikle ülkem ve insanlarını ele alırsam ; hepimiz kendimizce ülkemizi seviyoruz; herkes barış, huzur ve refah istiyor. Peki o zaman nasıl oldu da yıllar içinde bu kadar parçalandık? Nasıl oldu da politikacıların, çıkar gruplarının oyunlarına gelerek birbirimizi karşıt, bazen de düşman gibi görür hâle geldik?
Daha geniş bir açıdan dünyaya bakınca: Elimizde yaşayanabilir tek bir dünya varken —üstelik bu dünyada güzelce yaşamak mümkünken— nasıl oluyor da dünyayı birbirimize dar ediyor, kaynaklarını hoyratça tüketiyor, doğayı acımasızca tahrip ediyoruz?
Kulüpte söylenenler bana şunu hatırlattı: Farklı düşünceler, çatışma değil; zenginlik olabilir. Bir arada çalışabilmek, aynı fikirde olmadan da ortak bir hedefe katkı verebilmek, zaten medeni yaşamın temeli değil midir? Ama siyasetin dili, medyanın manipülasyonları ve kutuplaştırıcı söylemler bizi küçük fanuslara kapatıyor; “biz” ve “onlar” ikilemlerine hapsoluyoruz. Bu, hem bireysel ilişkilerimizi hem de küresel davranışlarımızı bozuyor.
Belki de çözümü ufak adımlarla başlatıp, daha büyük alanlara uygulayabiliriz. Komşularımızla, iş arkadaşlarımızla ve elbette tüm insanlıkla ilişkilerimizde; önce dinlemeyi, sonra birlikte hareket etmeyi seçebiliriz. Politikacıların oyunlarına gelmemek için eleştirel düşünmeyi, duygusal tetikleyicilerle yönlendirilmemeyi öğrenmeliyiz.Tüketim alışkanlıklarımızı, çevreye bakışımızı gözden geçirmeli ve gelecek kuşaklara bıraktığımız mirasın farkına varmalıyız...
Belki de gerçek cesaret, sadece kendi fanusumuzda kazanan olmak değil; farklı seslerle beraber sağlam bir birliktelik kurabilmektedir. Ve belki de dünya, böylesi küçük ama ısrarlı değişimlerle daha yaşanılır bir yer olabilir.
loving differences
My daughter has enrolled in university. August and September passed in a flurry of preparations—her registration, the house she would live in, her new routine. At the beginning of October, before classes started, she had a week of online orientation sessions. In one of those programs, during a talk about club activities, someone said: “Even if you don’t think the same way, you learn to work together and reach a shared goal.”
That sentence left a deep impression on me. Because it reflects exactly what should be present in so many areas of life: young people are being told, “You can think differently; what matters is being able to work together.” And in that moment, the sentence intertwined with everything I’ve been feeling about what’s happening in my country and in the world.
If I start with my country and its people: we all love our country in our own way; everyone wants peace, stability, and prosperity. So how is it that over the years we have become so divided? How did we allow ourselves to fall for the games of politicians and interest groups, to the point where we see one another as opponents—sometimes even as enemies?
Looking at the world from a broader perspective: We have only one habitable planet—and it is possible to live well on it—so how is it that we make the world unbearable for one another, recklessly consume its resources, and mercilessly destroy nature?
What was said in that club session reminded me of this: differing thoughts don’t have to cause conflict; they can be a source of richness. Being able to work together, to contribute to a shared goal without agreeing on everything— isn’t that the very foundation of civilized life? Yet the language of politics, media manipulation, and polarizing rhetoric trap us in tiny bubbles, confining us to “us” versus “them.” This distorts both our personal relationships and our global behavior.
Perhaps we can begin the solution with small steps and extend it to larger spaces. In our relationships with neighbors, colleagues, and of course with all of humanity, we can choose to first listen, then act together. We should learn to think critically so we don’t fall for political games, and not let ourselves be steered by emotional triggers. We must reconsider our consumption habits, our perspective on the environment, and become aware of the legacy we are leaving for future generations.
Maybe real courage is not winning inside our own bubble, but building a strong unity alongside different voices. And maybe the world can become a more livable place through such small but persistent changes.
Unterschiede lieben
Meine Tochter hat sich an der Universität eingeschrieben. August und September vergingen in einem Wirbel aus Vorbereitungen – ihrer Anmeldung, der Wohnung, in der sie leben würde, und ihrer neuen Routine. Anfang Oktober hatte sie, bevor die Vorlesungen begannen, eine Woche lang Online-Orientierungsveranstaltungen. In einem dieser Programme sagte jemand während einer Präsentation über Clubaktivitäten: „Auch wenn ihr nicht gleich denkt, lernt ihr, gemeinsam zu arbeiten und ein gemeinsames Ziel zu erreichen.“
Dieser Satz hinterließ einen tiefen Eindruck bei mir. Denn er spiegelt genau das wider, was in so vielen Bereichen des Lebens notwendig ist: Den jungen Menschen wird gesagt: „Du darfst anders denken; wichtig ist, dass du gemeinsam arbeiten kannst.“ Und in diesem Moment verband sich dieser Satz mit all dem, was ich in letzter Zeit über das Geschehen in meinem Land und in der Welt empfinde.
Wenn ich bei meinem Land und seinen Menschen beginne: Wir alle lieben unser Land auf unsere eigene Weise; jeder wünscht sich Frieden, Stabilität und Wohlstand. Wie kann es also sein, dass wir im Laufe der Jahre so gespalten wurden? Wie konnten wir den Spielen von Politikern und Interessengruppen so sehr verfallen, dass wir einander als Gegner – manchmal sogar als Feinde – betrachten?
Und aus einer globaleren Perspektive: Wir haben nur einen einzigen bewohnbaren Planeten – und es ist durchaus möglich, gut auf ihm zu leben. Wie kommt es also, dass wir die Welt einander unerträglich machen, ihre Ressourcen rücksichtslos verbrauchen und die Natur gnadenlos zerstören?
Was in dieser Club-Sitzung gesagt wurde, erinnerte mich daran: Unterschiedliche Gedanken müssen nicht zu Konflikten führen; sie können eine Quelle der Bereicherung sein. Gemeinsam arbeiten zu können, zu einem gemeinsamen Ziel beizutragen, ohne in allem einer Meinung zu sein – ist das nicht die Grundlage eines zivilisierten Zusammenlebens? Doch die Sprache der Politik, mediale Manipulation und polarisierende Rhetorik schließen uns in kleine Blasen ein und zwingen uns in das Schema „wir“ gegen „sie“. Dies verzerrt sowohl unsere zwischenmenschlichen Beziehungen als auch unser globales Verhalten.
Vielleicht können wir die Lösung mit kleinen Schritten beginnen und sie auf größere Bereiche ausweiten. In unseren Beziehungen zu Nachbarn, Kollegen und natürlich zu allen Menschen könnten wir zuerst das Zuhören wählen – und dann das gemeinsame Handeln. Wir sollten lernen, kritisch zu denken, um nicht auf politische Spiele hereinzufallen, und uns nicht von emotionalen Auslösern steuern lassen. Wir müssen unsere Konsumgewohnheiten und unseren Blick auf die Umwelt überdenken und uns bewusst machen, welches Erbe wir zukünftigen Generationen hinterlassen.
Vielleicht bedeutet wahre Courage nicht, in unserer eigenen Blase zu „gewinnen“, sondern eine starke Gemeinschaft gemeinsam mit unterschiedlichen Stimmen aufzubauen. Und vielleicht kann die Welt durch solche kleinen, aber beharrlichen Veränderungen zu einem lebenswerteren Ort werden.
Yorumlar
Yorum Gönder