Bu Kadar Yakın, Bu Kadar Uzak- So Close, Yet So Far -So nah und doch so fern

-
Bazen düşünüyorum; politikacıların sermayedarlarla el ele verip tüm dünyada, milyonlarca insanı taraf yapmaya çalıştığı o büyük düzeni… Herkesi bir yere ait olmaya, birine karşı durmaya, bir grubun parçası gibi hissetmeye zorluyorlar. Oysa gerçekte, çoğumuzun derdi bambaşka, sadece güzel bir hayat sürmek... Hepimiz akşam ne pişireceğimizi, ne yiyeceğimizi düşünüyoruz. 3. dünya savaşı çıkcak mı diye endişeleniyoruz. Çocuğumuzun bizden istediği bir şeyi bütçemize göre ne zaman alabileceğimizi planlıyoruz. Şanslıysak, belki önümüzdeki yaz tatile nereye gidebileceğimizi konuşuyoruz. Biraz huzur, biraz güven, biraz da sevdiklerimizle vakit geçirebileceğimiz alanlar arıyoruz. Endişelerimiz ortak. Sevinçlerimiz, korkularımız, planlarımız benzer. O zaman nasıl oluyor da birbirimize bu kadar yabancılaşabiliyoruz? Nasıl oluyor da aynı gökyüzünün altında yaşarken, bu kadar uzak düşebiliyoruz? Belki de politikacılar bizi bölmeye çalışırken biz farkında olmadan kendi kalelerimizi örüyoruz — “biz”i korumak adına “onlar”ı dışlıyoruz. Ama gerçekte hepimiz aynı kaygıların içinde , aynı umutların peşinde değil miyiz? Ve belki de hatırlamamız gereken en basit şey şu: Birbirimize düşündüğümüzden çok daha yakınız. Belki de asıl taraf tutmamız gereken tek şey, insanlık tarafıdır. So Close, Yet So Far Sometimes I think about that vast system in which politicians, hand in hand with capital owners, try to turn millions of people around the world into opposing sides… They force everyone to belong somewhere, to stand against someone, to feel like part of a group. Yet in reality, most of us are concerned with something entirely different: simply living a good life. We all think about what to cook in the evening, what we will eat.We are worried that World War III might break out. We plan when we can afford to buy something our child asks for, according to our budget. If we’re lucky, we talk about where we might go on vacation next summer. We look for a little peace, a little security, and spaces where we can spend time with the people we love. Our worries are shared. Our joys, our fears, our plans are similar. So how do we become so alienated from one another? How do we grow so distant while living under the same sky? Perhaps while politicians try to divide us, we unknowingly build our own fortresses — excluding “them” in the name of protecting “us.” But aren’t we all, in truth, living with the same concerns and chasing the same hopes? And perhaps the simplest thing we need to remember is this: We are much closer to one another than we think. Maybe the only side we truly need to stand on is the side of humanity. So nah und doch so fern Manchmal denke ich über dieses gewaltige System nach, in dem Politiker Hand in Hand mit Kapitalbesitzern versuchen, Millionen von Menschen auf der ganzen Welt in gegnerische Lager zu treiben … Sie zwingen jeden dazu, irgendwo dazuzugehören, sich gegen jemanden zu stellen, sich als Teil einer Gruppe zu fühlen. Dabei geht es den meisten von uns in Wirklichkeit um etwas ganz anderes: einfach ein gutes Leben zu führen. Wir alle denken darüber nach, was wir abends kochen, was wir essen werden. Wir machen uns Sorgen, dass ein Dritter Weltkrieg ausbrechen könnte. Wir planen, wann wir uns — entsprechend unserem Budget — etwas leisten können, das unser Kind sich wünscht. Wenn wir Glück haben, sprechen wir darüber, wohin wir im nächsten Sommer in den Urlaub fahren könnten. Wir suchen ein wenig Frieden, ein wenig Sicherheit und Orte, an denen wir Zeit mit den Menschen verbringen können, die wir lieben. Unsere Sorgen sind gemeinsam. Unsere Freuden, unsere Ängste, unsere Pläne sind ähnlich. Wie kommt es also, dass wir uns einander so fremd werden? Wie kommt es, dass wir unter demselben Himmel leben und uns doch so weit voneinander entfernen? Vielleicht bauen wir, während Politiker versuchen, uns zu spalten, unbewusst unsere eigenen Festungen — indem wir „die Anderen“ ausgrenzen, um „uns“ zu schützen. Aber leben wir nicht in Wahrheit alle mit denselben Sorgen und verfolgen dieselben Hoffnungen? Und vielleicht ist das Einfachste, woran wir uns erinnern sollten, dies: Wir sind einander viel näher, als wir denken. Vielleicht ist die einzige Seite, auf der wir wirklich stehen sollten, die Seite der Menschlichkeit.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

babama - ode to my father -ode an meinen Vater

-
Resim
Çok düşündüm şöyle etkili bir giriş yapmak için. Ama ne yazsam eksik kaldı, duygumu anlatmaya yetmedi.... Ortadan gireyim o zaman. Ben büyürken, babam beni her istediğimi yapabileceğime inandırdı, hayatım boyunca şunu da yapamam diye hiçbir düşünce geçmedi aklımdan. Ne üniversite okuyacağım şehri kısıtladı, ne bölümü, hiçbir şeyi.... Babamdan hayır bunu yapamazsın hiç duymadım ben. Hatta üniversiteye gitmeden önce , söyle bir sohbetimiz var. Sana sigara içme diyemem çünkü ben içiyorum, ama sigaraya başlamasan kendine iyilik yaparsın...Zaten hiç merakım olmadı ve şimdiye kadar da tek nefesim yok. Hiçbir zaman da hayatta içmem demedim, hayatın ne getireceği hiç belli olmaz... Bazen aklıma türlü kötü senaryalor geliyor. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye ... O zamanlar da bile, içimi kaplayan sıkıntının yanında aklım, hemen çözüm yolları sermeye çalışıyor önüme. Korkma yaparsın bir şekilde diyor içimde ki ses... Sonunda yapamasam bile, beni yapabileceğime inandırdığın için sana...
Devamı

Aforizmalar- aphorisms- aphorismen

-
Resim
Son dönemde aklımdan geçen kısa kısa cümleler; Bilinç düzeyi olarak, kendini gelişime kapatıp yaşamaya devam etmek (buna da ne kadar yaşamak denir ise); Hindistan'da ki kast sisteminin en alt seviyesinde (bilinç olarak) yaşama gibi olmaz mı? Bir olmamışlık hissi ile kıvranıp durmak... Kızımın aldığı kararların hatalı olduğunu görüyorum, bu yanlış diyorum ama vazgeçiremiyorum. Umarım çocuğumun hayatını, kendi eliyle yaşanması zor hale getirdiğini izlemek zorunda kalan ebeveynlerden biri olmam. Ne kadar sevseniz de, anneliği bile çocuğunuzun size çizdiği sınıra kadar yapabiliyorsunuz (büyüdüklerinde)... İnsanların birbiri ile bir sebepten ötürü tanıştığını düşünüyorum. Bu yüzden eğer elimize küçük te olsa bir fırsat geçtiğinde, yardımcı olmayı esirgemeyelim. Tabi sonrasında bunu unutmak koşulu ile, beklentiler bizi zehirlemesin diye ... Egomuz bizden eylem ister ve bu yorucudur. Ama hayat eylemsiz olmanızı da istemez, eylemsizliğinizi de yorar. Madem her türlü yorulacağ...
Devamı

Ataerkillik- Patriarchy - Patriarchat

-
Resim
Eşimin babasının hastalığı, kızın üniversite sınavı stresi derken yorgunuz ve eşimle aramız gerildi. Her evlilikte olur; tartışılır, çözülür ama dediği bir şey var ki aklımdan çıkmıyor... Geçen haftasonu benim üniversite arkadaşlarımdan birinin verdiği bir davete gitmek üzere yola çıktık. İlk konuştuğumuzda belki ben gelemem , babama gitmem gerekebilir dedi, ben de tamam ben tek te giderim, sorun değil dedim.Sonradan gelmeye karar verdi. Malum önce haftasonu trafiği, sonra park yeri, bir de arkadaşların, o evlerine ilk defa gittiğimizden, tam girişi anlayamadık tariften (yani ben tahmin ettim ve o yönde gitmeye başladım ama kendisi o şekilde olduğuna ikna olmadığı için boşuna ileri geri yaptık) ve yine gerilim... Sanki ben onu oraya zorla götürdüm, sanki trafiğin ve park yerinin sorumlusu benim.... Neyse dedim o gün tadımız kaçmasın, sonra konuşurum... Bir sonra ki gün yaptıklarını söylediğimde, bunun için mi laf ediyorsun? Bunda ne var? Bunda mesele edilecek ne var; seni arkadaş...
Devamı