artık...

Dün Elazığ' dan uçakla arkadaşlarımızın düğününden dönerken aklıma gelenleri yazmaya çalışacağım.

Elazığ' a ilk gidişimdi bu arada, hatta dünyada en gittiğim doğu lokasyonu değil belki ama Türkiye' de bu kadar doğuya daha önce hiç gitmemiştim.  Bu kadar yeşil beklemiyordum, herkes çok sıcak ve misafirperver davrandı, hiç yabancılık çekmedim, kendimi yük gibi hissettirmeden ağırladılar sağ olsunlar. Mutfakları tek kelime ile muhteşem, her şey çok ama çok lezizdi. Çok kısa ama bir o kadar keyifli bir seyahat oldu bizim için, dün dönüş öncesi hızlı bir şehir turu yapma fırsatımız da oldu. Harput'a çıktık, eski bir cami ve kale surlarına bakma fırsatımız oldu ve ne yazık ki restorasyon çalışması altında tarihin nasıl yok edildiğini gördük.

Bunlar kısaca veni, vidi, vici kısmı, oysa dönüş uçağında düşündüklerim bambaşka şeyler oldu.

Fark ettim ki ben artık haklı olmak değil sadece huzurlu ve mutlu olmak istiyorum. Zamanında değiştiremeyeceğim şeylerle ilgili bir dolu cümleler kurdum. Eşe,dosta yakındım. Şimdi bakıyorum kendimi hırslandırmaktan başka bir işe yaramamış. Sağ olsunlar onlar da dinlemiş, ama ne yazık hem onların vaktini, hem de kendi vaktimi harcamışım.

Haklı olmak, mutlu etmiyor çünkü insanı. Haklı olduğunu ispatlamak için yapılan onca şey, söylenen onca cümle, bana yorgunluktan başka bir şey vermedi. Haklı oldum belki ama mutluluğu ıskaladım, ispat peşinde.

Tabi ki haklı olduğumu düşündüğüm durumlarda, bildiğimi yapmaya devam edeceğim ama artık ne kendimi ne de karşımdaki insanı haklılık mevzu ile yormayacağım.