Çok düşündüm şöyle etkili bir giriş yapmak için. Ama ne yazsam eksik kaldı, duygumu anlatmaya yetmedi.... Ortadan gireyim o zaman. Ben büyürken, babam beni her istediğimi yapabileceğime inandırdı, hayatım boyunca şunu da yapamam diye hiçbir düşünce geçmedi aklımdan. Ne üniversite okuyacağım şehri kısıtladı, ne bölümü, hiçbir şeyi.... Babamdan hayır bunu yapamazsın hiç duymadım ben. Hatta üniversiteye gitmeden önce , söyle bir sohbetimiz var. Sana sigara içme diyemem çünkü ben içiyorum, ama sigaraya başlamasan kendine iyilik yaparsın...Zaten hiç merakım olmadı ve şimdiye kadar da tek nefesim yok. Hiçbir zaman da hayatta içmem demedim, hayatın ne getireceği hiç belli olmaz... Bazen aklıma türlü kötü senaryalor geliyor. Ya şöyle olursa ya böyle olursa diye ... O zamanlar da bile, içimi kaplayan sıkıntının yanında aklım, hemen çözüm yolları sermeye çalışıyor önüme. Korkma yaparsın bir şekilde diyor içimde ki ses... Sonunda yapamasam bile, beni yapabileceğime inandırdığın için sana...
cok guzel bir konuya parmak basmisin guzel arkadasim.. eskiden olsa bir otursak sabah kadar konusurduk ya, artik ona bile takadim yok benim.. opuyorum guzel yanaklarindan,canim gencligimin sahidi arkadasim benim...
YanıtlaSilcanımsın...
YanıtlaSilben de onu düşündüm geçenlerde neden sizleri bu kadar çok seviyorum diye
seviyorum çünkü beni her halimle biliyorsunuz, sizin yanınızda nasıl istersem oyum
sevgilim terkedince zırıl zırıl ağlayan halimi de biliyorsunuz
dersler için en inekleyen halimi de
Ankaraya gelmiş, tutunmaya çalışan halimi de...
Çok ozledim be ya...